Балада пра закаханага Беларуса

Аднойчы хлопец з глузду з’ехаў.

У моры дзен, людзей, пацехаў

Ён сумаваў і не знаходзіў месца,

Дзе ласкаю бы змог аб’есцца.

Усе здзівіліся, а мо для віду,

Разыгралі сябрам Энеіду.

Але ўсе не так было лірычна:

У хлапчыны не зраслося “лічна”.

Стан амаль у кожнага бывалы,

Але не ў тым турбовыя завалы.

Хоць і кахаў ён золатка-дзяўчыну,

Пасумаваць ён меў прычыну,

Бо ён калі адзін застаўся,

На вочы Тваштару папаўся.

Тваштар – гэта бог-кузнец,

Людзей каваў нібы дурных авец;

Хлапчыне ў спіну вырашыў увагнаць

Краменны стрыжань, адчуваць

Каб хлопча мог заўжды адвагу

І зберагаў малодцкую павагу

Да ўсіх паноў, кабет і дзетак,

Бо ён ўзраслее, ён падлетак.

Сумота, значыць, вось якая:

Трынаццаць дзен, ўвесь боль хавая,

Павінен хлопча быў трымацца

І на Багоў не абражацца.

Прайшлі трынаццаць дзен у імгненне,

Прайшло яго трубовае здаренне.

Не ты что раней хлопча стаўся:

У яго характар закаляўся,

Ну а такі працэс без болю,

Даруе не людскую долю…